Ik had een ‘noodkreet’ geplaatst op de website van de vereniging van Margedrukkers. Ik kreeg daar een heel aantal reacties op: de Adana is een populair apparaat, omdat het niet al te veel ruimte inneemt en er veel exemplaren in omloop zijn. Ik kreeg een aantal keren de manual toegestuurd (maar die had ik dus al), en ik kreeg ook een tip over een cursus druktechnieken die ook op de Adana werd gegeven. Maar ja… daarmee kwam ik er, met mijn beperkte kennis van het drukken, niet uit.
Ik had eens gezocht op de website van de Margedrukkers naar anderen die een Adana hadden. Daar zat, onder andere, Hans Jacobi van Hand-Druk-Werk bij. En hij deed een aantal zaken die ik ook wilde gaan doen: lino-snedes combineren met drukletters. Dat hij daarmee haiku-kaarten maakte, maakte de match alleen maar beter! Ik trok de stoute schoenen aan en heb hem gemailed. Ook hij stuurde me de manual, maar toen ik door bleef vragen, nodigde hij me heel gastvrij uit om bij hem langs te komen in zijn werkplaats, zodat we samen naar de Adana konden kijken. Dat aanbod nam ik natuurlijk graag aan! En dus de Adana (en iets lekkers voor bij de koffie) in de auto geladen, en toen afgereisd naar Sassenheim. We waren rond een uur of 1 ter plekke. Na een korte kennismaking en een kopje koffie (of, in mijn geval, thee) met de meegebrachte versnapering, zijn we aan de slag gegaan. Het werd een heel leerzame middag: niet alleen hebben we de Adana gebruiksklaar gekregen, maar ik heb ook heel veel geleerd over het werken met de Adana en drukken in het algemeen.
We zijn begonnen met het apparaat eens goed in de olie te zetten. Dat was geen overbodige luxe: alles gaat nu veel soepeler. En toen kwam het afstellen met de schroeven aan de achterkant: met een proef-zetsel konden we goed controleren of alle hoeken goed aansloten. Het was even een flink gepruts, maar uiteindelijk hadden we iets dat goed zat. Alleen bleek mijn apparaat ingesteld te zijn op de Franse hoogte (de verkoper had ook zo iets gemompeld), en alle zetsels die Hans op voorraad had (en die in Nederland te krijgen zijn) zijn op de Hollandse hoogte: toch ongeveer 1,5 mm hoger. De inkt-rollen gingen wel heel erg strak over de letters heen! Maar ook daar vonden we een oplossing voor!
Hans had veel (mooie) spulletjes en trucjes die we erg inspirerend vonden: bijvoorbeeld de truc om een linosnede met wat hout en karton op de juiste hoogte te brengen. We hebben onze ogen uitgekeken aan de letterkasten die hij had staan, of de zetbok en de andere persen die hij in de garage had staan. Een erg succesvolle middag, maar toen we rond half zes wegreden liep ons hoofd een beetje over!